Het was even schrikken bij de vaststelling dat er vijf jaren verstreken, sinds we in deze kolommen kort maar krachtig heel lovend uit de hoek kwamen over “More Primitive”, de geweldige plaat van dit drietal uit Seattle, dat tegenwoordig vanuit London,UK blijkt te opereren. “Time Flies, when you’re having Fun”, zullen we maar denken, want anders zou het ons nu spijten dat we hun “The Switcher” uit 2016 nooit in handen kregen.

Nu, ze zijn er dus terug en ze komen alweer langs de grote poort binnen. Frontman / zanger / gitarist / componist Ben Todd woonde een tijd in een woonwagen in de woestijn in New Mexico en leerde daar gitaar en banjo spelen aan de hand van oude platen en dat kun je vandaag nog altijd horen aan zijn muziek: half Canned Heat-Boogie, half Junios Kimbrough-rammelblues uit de Mississippi Delta, maar wel heel fijn om naar te luisteren.

De formule is uiterst eenvoudig: drummer Kristian Garrard en bassist Luke Bergman zetten de kapstokken uit, waaraan Ben zijn melodieën kan ophangen. Hijzelf speelt op een bijzondere manier gitaar en laat zijn zanglijn vaak vergezellen van een identieke gitaarlijn. Dat resulteert in een klank, die in menig opzicht aan The North Mississippi All Stars doet denken, zij het met wat minder jamband-allure, of The Black Keys, maar dan met minder rock er doorheen geweven. Die ingrediënten roepen al gauw de sfeer op van de shacks in de Delta, waar de band urenlang zit te spelen om het publiek aan het dansen te krijgen: bijwijlen repetitief, meestal rechttoe-rechtaan, maar altijd met de bezieling, die livebands eigen is. Die moeten en willen werken om hun publiek te krijgen waar ze het willen hebben.

De plaat valt met haar tien nummers en 36 minuten een tikkeltje kort uit, maar helemaal erg vind ik dat niet: wat erop staat is namelijk van prima kwaliteit, van opener “On The One” -met enig flessengerinkel op de achtergrond- tot het afsluitende woestijnduo “The City is a Desert” en de zwaar naar Canned Heat neigende titelsong, met tussendoor eenpaar erg radiowaardige songs als “Past The Ditch” en vooral “Lonely”, dat een knap voorbeeld is van Todd’s aanpak…het verveelt geen moment en ik vraag me af waarom radiostations, die “onze ”Black Box Revelation draaien -en volkomen terecht trouwens-, deze Amerikaanse gasten géén kans zouden geven. Ze opereren in dezelfde muzikale regio en ze zijn minstens even goed. Er zijn wel meer dingen, die ik niet snap, laat dat duidelijk zijn, maar even duidelijk: de nieuwe Lonesome Shack is prima en hij verdient alle kansen !

(Dani Heyvaert)